[RB@Blog_Title]

استشمام میکنم
تمامِ آدمهاى شهر را...
مبادا بوى تنَت،
روىِ تنِ کسى باشد!

روی سنگ قبرم

نزنید ناکام از این سیگار لعنتی

زیاد کام گرفنم ...

بوی جان هــــر نفسی از لب من می آید
تـــا شکایت نکند جان که ز جانان دورم

شب گه خواب ازاین خرقه برون می‌آیم
صبح بیـــدار شوم بـــاز در او محشورم

کافیست
دل به دلم بسپاری...
شَهر را خانه ی چَشمان تو خواهم کرد ،
اَبر را چَتر ِنگاهت ،
وَ به پروانه ها می گویم!
گِرد این گُل اگر می چرخید...
عطرِ موهایش را به باد دهید تا گُلِستان بِشَود کُلِّ جَهان

شکفتی همچو گل در بازوانم
درخشیدی چو مِی در جام جانم

به بالِ نغمه ی آن چشم وحشی
کشاندی تا بهشت جاودانم ..

دلبسته به سکه‌های قلک بودیم
دنبال بهانه‌های کوچک بودیم

رؤیای بزرگ‌تر شدن خوب نبود
ای‌کاش تمام عمر کودک بودیم